وعده

دستش تنگ بود. به هر دری می زد برایش وامی جور نمی شد. خانواده اش در عذاب بودند و خودش در عذابی بیشتر. همه درها به رویش بسته بود. آواره کوچه ها و خیابان ها شد. نفهمید چند ساعتی است راه می رود و در خودش است. مسیر بلوار را گرفته بود و حالا که سر بلند می کرد، گنبد طلایی حرم حضرت معصومه سلام الله علیها را می دید.

از همان جا سلام داد: السلام علیک یا فاطمه المعصومه سلام الله علیها. یاد حرف استاد افتاد. قبل از زیارت حتما استغفار کنید. از خانه تا حرم را ذکر بگویید. از وقتی که گنبد را می بیند حتی، شروع کنید به ذکر گفتن. حرفهای بی خود نزنید. فکرهای بی خود نکنید. ذکر بگویید. استغفار کنید.

دلش برای کلاس های درس و استاد تنگ شده بود. مشغول استغفار شد. قدم از قدم که برمی داشت، ذکری را به آسمان ها می فرستاد. نزدیک حرم شده بود. ایست بازرسی را رد کرد. دستانش را با اسپری، ضدعفونی کرد و داخل شد. مجدد سلام داد و به رسم ادب، دست بر سینه گذاشت. آمد داخل صحن بشود که در جا میخکوب شد. نگاهش به بنر روی دیوار بود و راز قفل شدن در رحمت الهی را فهمیده بود. یاد هفته پیش افتاد که دست رد به درخواست همکارش زده بود. گوشی اش را در آورد. شماره را گرفت و از همکارش عذرخواهی کرد. استغفار کرد و وارد صحن شد. از خانم تشکر کرد و مشغول خواندن زیارت نامه شد.

امام على علیه السلام : مَن لَم یُعطِ قاعِدا ، لَم یُعطَ قائِما .

کسى که به شخص افتاده (نیازمند) عطا نکند، در حال نیازمند شدن به او چیزى عطا نمى شود .

نهج البلاغة : الحکمة 396 ، عدّة الداعی : ص 73 ، غرر الحکم : ج 5 ص 248 ح 8199 .