وعده

در اتاق باز و پدر وارد اتاق شد. سعیده که مدتی بود روی تخت دراز کشیده بود و تازه چشمانش گرم شده بود، با دیدن چهره پدر، از جا پرید و لبه تخت نشست. قلبش تالاپ تالاپی راه انداخته بود که نگو. نفس نفس می زد. با همان حالت گفت: سلام. پدر از اینکه دختر به این مودبی دارد خوشحال شد و گفت: سلام بابا. خواب بودی؟ سعیده گفت: تقریبا.

کنار سعیده روی تخت نشست و گفت: چه خبر؟ درسها خوبه؟ کارنامه تون را ندادند؟

سعیده، دستانش را زیر لحاف، قایم کرد و گفت: نه هنوز ندادن. پدر از جا بلند شد و با صدای کلفتش گفت: بخواب بابا. شب بخیر.

سعیده، دستانش را از زیر لحاف بیرون آورد. می دانست که لحاف نمی تواند او را در پناه خودش بگیرد اما ناخودآگاه از ترس پدر، زیر لحاف پناه گرفته بود. لحاف را به گوشه ای پرت کرد و خودش را روی تخت، رها کرد. کمی چهره اش را در هم کرد و زیر لب غر زد که: تازه خوابمون برده بود ها..

از ترس اینکه پدر پشت در نباشد، از جا جست و لای در را باز کرد. هیچکس پشت در نبود و چراغ سالن پذیرایی هم خاموش بود. نفس راحتی کشید و به رختخواب پناه برد. داشت به این فکر می کرد که اگر معدلش نوزده نشده باشد، با دعواهای پدر چه کند. تحمل فریادها و ناراحتی های بی اندازه پدر را نداشت.

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : شَرُّ الناسِ عندَ اللّه ِ یَومَ القِیامَةِ الذین یُکرَمُونَ اتِّقاءَ شَرِّهِم .

روز قیامت ، بدترینِ مردم در پیشگاه خدا ، کسانى هستند که مردم از ترسِ گزندشان به آنها احترام بگذارند .

الکافی : ج 2 ص 327 ح 2