وعده

نشاط دارد . می خندد. می دود. حرف می زند. نظر می دهد. همه این ها را که می بینم، خدا را شکر می کنم که فرزندم زنده است. حیات دارد. نه مثل آن یکی پسرم که در اثر تصادف، روی تخت افتاده است. نفس می کشد اما نمی خندد. حرف نمی زند. نظر نمی دهد. چهره اش همیشه یکسان است و چشمانش بسته است. خواهرش مدام با او حرف می زند بلکه از کما بیرون بیاید اما مدت هاست در کماست. زنده است اما حیات ندارد.

کنارش می نشینم و برایش قرآن می خوانم بلکه به برکت آیه های قرآن که هر بار، از خستگی و غصه و ناراحتی، مرا می رهاند و آرامم می کند، او را هم از کما برهاند و حیات ببخشد. هر بار که چون مرده ای، از درد و رنج ها و حرف و حدیث های مردم کنار تختش می افتم، قرآن بالای سرش را باز می کنم و برایش آنقدر می خوانم که نفس نفس زدن هایم، آرام می شود و عضلات منقبض شده صورتم، رها می شود اما او، هنوز در کماست. دلم روشن است که روزی، او نیز زنده خواهد شد و از این مردگی، رها می شود.

رسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله :مَثَلُ البیتِ الذی یُذکَرُ اللّهُ فیهِ و الذی لا یُذکَرُ اللّهُ فیهِ مَثَلُ الحَیِّ و المَیِّتِ .

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : حکایت خانه اى که در آن خدا یاد مى شود و خانه اى که از یاد خدا خالى است، حکایت زنده و مرده است .

کنز العمّال : 1923 .