وعده

. . . سخته. گفتنش هم سخته. دیگه چه برسه به عملیاتی کردنش.. اما عجیب صحنه ی جهادی به انسان میده و هر بار که موفق بشه قوت الهی اش بیشتر می شه. یکی از الطاف پنهان خدا برای ما انسان ها این هست که مدام ما رو در ورطه آزمایش قرار می ده. با هر بار موفق شدن حتی به اندکی، به لحظه ای، قوت الهی مون بیشتر می شه و بار دیگر به کمک این قوت و مدد خاص خدا، باز موفق تر می شویم. اگر بنا رو بزاریم بر اینکه می خواهیم پیروز شویم..

خدا کمک کنه و سختی گفتن این مسئله آسون بشه. سختی ای که به مفهوم و به عمق و به معنای ژرف و عملی کردن و اثرات خاصی که برای خودمون و بقیه داره بر می گرده..

فرض کنین دارین کسانی رو ، از زاویه دید خدا، یعنی هم از بالا. هم از کنار. هم از پایین. هم از درون . هم از نهان خانه های دلشون می بینین که در حال معصیت اند. معصیت ها.. معصیت که می گم واقعا باور کنین که گناه و خطاست. این باور رو خدا بهمون بده که زشتی و کثافتی که در گناه هست رو بفهمیم مثل اون بزرگ مردی که حتی اسم گناه رو هم نمی تونن ببرند  از بس به عمق این مسئله پی برده اند.. شهود کرده اند ..

فرض کنین الان دارین می بینین. خدا صبر می کنه. ما بخواهیم صبر کنیم، می تونیم؟ اگه لهشون نکنیم خیلیه. صبر که هیچ.

از حال معصیت خارج می شن، خدا بهشون نظر لطف عمومی و رزق عمومی ای رو که به همه می ده ، می ده. ما دیگه می تونیم همچین ادم هایی رو فقط از حیث مالی چیزی بدیم؟ اگه اموالشون رو مصادره نکنیم و به بدبختی نکشونیمشون خیلیه. دادن که هیچ.

خدا موقعیت پیش می یاره که برگردند و توبه کنند. هی می ره جلو. هی موقعیت پیش می یاره. ما چه می کردیم؟ خداییش.. اصلا دیگه با خاک که هیچ، از زباله دانی هم بدتر می دونستیمش..

و هزاران عقوبت دیگه.  سلامتی شو می گرفتیم. هزارتا بدبختی سرش می اوردیم و ...

.

.

.

.

عزیزم، فدای دلت که نمی تونه معصبت خدا رو ببینه، به خاطر چی نمی تونی ببینی؟ به خاطر خدا؟ یا به خاطر خودت؟ اگه به خاطر خودت بود که هیچ. مطابق خواست خودت رفتار کن. اما اگه چون گناهه، چون معصیته، چون حق خدا رو پایمال کرده قهرت گرفته و ناراحتی، یک وقت نشیم کاسه داغ تر از آش. اگه رفت تو اتاق و  اومد بیرون، اگه رفت پشت دیوار و اومد بیرون، اگه پشت درختی رفت و ندیدیش و باز اومد، یعنی به این فاصله کم اگه ازت دور شد، دیگه حق نداری اون فرد رو گناهکار ببینی، شاید توبه کرده باشه. می تونی مطمئن بگی که توبه نکرده یا حتی ذره ای، ته دلش، پشیمون نیست؟  نه نمی شه گفت ... آخ  اگه تونستی ...

اگه تونستی کسی چیزی بهت گفت به اندازه یک یا دو متر فاصله یا کمتر حتی، دیگه یادت بره که چی گفته..

یعنی بارها هم کربلا بره و مشهد بره به جای اینکه به خودش بگه:" حالا ی خطایی کرد، خدا بخشیدش، این همه در حق من ظلم کرد، همین که روزی اش شده بره کربلا ، منم به خاطر امام حسین علیه السلام از حق الناسی که گردنم داره می گذرم"،  به جای این حرفا می گه چطور خدا با اینکه حق الناس گردنشه می بردش کربلا؟ من که راضی نمی شم . من که از ظلم هایی که کرده نمی گذرم.... خب نگذر. همین طور قلبت رو مکدر باقی بگذار. اونی که ضرر می کنه خودتی که قلب مکدر شده ات، دیگه نمی تونه شفافیت انوار الهی رو درک کنه. باور کن که هر کدورتی، مانعی می شه برای نووور.

باید بارها و بارها و بارها به خودمون بگیم: نو ببین. تازه ببین. همسرت رو می بینی، انگار همین لحظه است که دیدیش. نو و تازه. کشف کنی خوبی هاشو. لذت ببری از وجودش. کسی که خطایی کرده، لحظه قبل بوده، شاید توبه کرده. توبه به یک لحظه امکان پذیره. شاید پشیمان شده که این حرف رو زده. باید تازه متولد شده ببینی اش. باید نو ببینی.. چقدر سخته ..

این همه  روایات بیان می کنند توبه گذشته رو از بین می بره (1)، توبه کار مثل تازه متولد شده است، توبه کار مانند کسی است که گناهی نکرده(2)، به ملائک دستور داده می شه که هیچ اثری از خطای توبه کار در اعضا و جوارحش، و نه در هیچ جای زمین نباید باقی بمونه(3)، به نظرتون از این همه روایات، نمی شه این رو یاد بگیریم که نوووو ببینیم؟ هر لحظه را نو ببینیم. در هر لحظه، هر کس رو نو، ببینیم. تازه. با داشتنی های زیاد. با خوبی های فراوان..

سخته نو دیدن اما لذتی داره آدم دائم چیزهای نو ، در اطرافش ببینه.. حس زیبا و با طراوتی است . بگذار نگم خودت حسش کنی با عملت ..

بارها باید یادآوری کنیم به خودمون با مراقبه و محاسبه. این ها دو بال کمک کننده هستند. ملخ پروازمون هم که مشارطه است.. دیگه پرواز بدون بال و ملخ، پرواز نمی شه. می شه؟

و در گوشی:  موقع تحویل سال نو، چه دعایی رو می خونیم؟ خوبه این دعا رو مرتب هی بخونیم برای نو دیدن، نو ماندن، نو شدن.. یا مقلب القلوب و الابصار . . .

دوباره بخون.. دوباره و دوباره. بارها و بارها به قلبت این جملات رو بخون. پرورششون بده.. تا بلکه بتونیم، هر لحظه، هر چیزی رو ، نو، ببینیم. الهی که مبارکت باشه.. شنیدی وقتی چیز نو به کسی می دن می گن مبارکت باشه؟ الهی که مبارک همه تون باشه این نو دیدن ها.

چند کلامی بخوانیم بیشتر برای چگونگی نو دیدن

__________________________________

1 . رسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله : التَّوبةُ تَجُبُّ ما قَبلَها(عوالی اللآلی : 1/237/150.) پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : توبه ، گذشته ها را از بین مى برد.

2. عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ یُوسُفَ بْنِ أَبِی یـَعـْقُوبَ بَیَّاعِ الْأَرُزِّ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ التَّائِبُ مِنَ الذَّنْبِ کَمَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ وَ الْمُقِیمُ عَلَى الذَّنْبِ وَ هُوَ مُسْتَغْفِرٌ مِنْهُ کَالْمُسْتَهْزِئِ (اصول کافى جلد 4 صفحه : 168 روایة : 10) جابر گوید: شنیدم حضرت باقر (علیه السلام ) مى فرمود: توبه کننده از گناه همانند کسى است که گناه ندارد، و آنکه در گناه بماند با اینکه آمرزش خواهد چون مسخرچى است .

3 . الإمامُ علیٌّ علیه السلام : مَن تابَ تابَ اللّه ُ علَیهِ ،واُمِرَتْ جَوارِحُهُ أنْ تَسْتُرَ علَیهِ ، وبِقاعُ الأرضِ أنْ تَکْتُمَ علَیهِ ، واُنْسِیَتِ الحَفَظَةُ ما کانتْ تَکتُبُ علَیهِ . (بحار الأنوار : 6/28/32.)  امام على علیه السلام : هر کس توبه کند خداوند او رامى آمرزد و به جوارح او و جاى جاى زمین دستور داده مى شود که آبروى او را حفظ کنند و عیبهایش را بپوشانند و گناهانى که فرشتگان حافظ اعمال برایش نوشته اند از یاد آنان برده مى شود.

* مـُحـَمَّدُ بـْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام یَقُولُ إِذَا تَابَ الْعَبْدُ تَوْبَةً نَصُوحاً أَحَبَّهُ اللَّهُ فَسَتَرَ عـَلَیـْهِ فـِی الدُّنـْیـَا وَ الْآخِرَةِ فَقُلْتُ وَ کَیْفَ یَسْتُرُ عَلَیْهِ قَالَ یُنْسِی مَلَکَیْهِ مَا کَتَبَا عـَلَیـْهِ مـِنَ الذُّنـُوبِ وَ یُوحِی إِلَى جَوَارِحِهِ اکْتُمِی عَلَیْهِ ذُنُوبَهُ وَ یُوحِی إِلَى بِقَاعِ الْأَرْضِ اکـْتـُمـِی مـَا کـَانَ یـَعْمَلُ عَلَیْکِ مِنَ الذُّنُوبِ فَیَلْقَى اللَّهَ حِینَ یَلْقَاهُ وَ لَیْسَ شَیْءٌ یَشْهَدُ عَلَیْهِ بِشَیْءٍ مِنَ الذُّنُوبِ (اصول کافى جلد 4 صفحه 163،  روایة : 1)

معاویة بن وهب گوید: شنیدم حضرت صادق علیه السلام مى فرمود: چون بنده توبه نـصـوح کـنـد خـداونـد او را دوسـت دارد، و در دنـیـا و آخـرت بـر او پـرده پـوشـى کـند، من عـرضـکـردم : چـگـونـه بر او پرده پوشى کند؟ فرمود: هر چه از گناهان که دو فرشته مـوکـل بـر او بـرایـش نـوشـتـه انـد از یـادشان ببرد و بجوارح (و اعضاى بدن ) او وحى فـرمـایـد: کـه گـنـاهان او را پنهان کنید، و به قطعه هاى زمین (که در آنجاها گناه کرده ) وحـى فـرماید: که پنهان دار آنچه گناهان که بر روى تو کرده است ، پس دیدار کند خدا را هنگام ملاقات او و چیزى که بضرر او بر گناهانش گواهى دهد نیست